Η λαϊκή δεξιά και τα αδιέξοδα του κοσμάκη.

Η λαϊκή δεξιά και τα αδιέξοδα του κοσμάκη.

Πρόσφατα αναρτήθηκε στο διαδίκτυο κείμενο που ανέλυε τι σημαίνει «λαϊκή δεξιά» και πως εκφράζεται πολιτικά στους αγώνες, στο πεζοδρόμιο στην καθημερινή ζωή σε αντίθεση με τους μεγαλοαστούς του «Κολωνακίου». Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Γνωρίζω ότι στα κόμματα αυτά που άσκησαν εξουσία έως σήμερα (τα γνωστά δύο –και κατά σειρά ευθύνης αν θέλετε-, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) σπάνια έως ποτέ δεν συζητούνται θεωρητικά πολιτικά θέματα του τι είμαστε και τι εκφράζουμε αλλά καθαρά πρακτικά του πως θα πάρουμε πλειοψηφία στο τάδε σωματείο ή θα προωθήσουμε τον τάδε (δικό μας ή και … αντίπαλο) στην τάδε θέση με το τάδε σκεπτικό. Η αγωνία δεν είναι τι θα γίνει αλλά να μην γίνει τίποτα στην τύχη, να μην εκφραστεί ο λαός χωρίς καθοδήγηση, διότι δεν «ξέρει» και μπορεί να κακοπέσει. Παρόμοιο σκεπτικό ως προς την καθοδήγηση έχουν φυσικά όλα τα κόμματα. Εκτιμώ τις σκέψεις του συντάκτη του κειμένου. Και τι ακριβώς εννοώ. Κανείς δεν συμμετέχει στα κοινά με σκοπό να προδώσει την κοινωνική ομάδα που τον στηρίζει, κανείς δεν θέλει να αποτύχει σε αυτό που κάνει και πρωτίστως δεν θέλει να δυστυχήσει ο κόσμος ή να φαλιρίσει σκοπίμως η Ελλάδα. Όμως η αρχική φιλοσοφία κάθε παράταξης και κάθε «δημόσιου άνδρα» ή γυναίκας είναι τελείως διαφορετική.

Τι σημαίνει δεξιά-Τι σημαίνει «δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές»-Τι σημαίνει αριστερά


Από την ίδρυση του Γαλλικού Κοινοβούλιου στα δεξιά, το «καλό» μέρος έσπευσαν να κάτσουν οι μεγαλοαστοί, οι άνθρωποι του χρήματος, του παλιού καθεστώτος. Αριστερά έκατσαν οι επαναστάτες, αυτοί που γκρέμισαν τη Βαστίλη και το βασιλικό καθεστώς του “l’etat c’est moi”(το κράτος είμαι εγώ) του Λουδοβίκου. Από τότε χαρτογραφήθηκαν παγκοσμίως οι δύο παρατάξεις χονδρικά, η δεξιά ως συντηρητική και η αριστερά ως επαναστατική. Το πρόβλημα βέβαια ήταν και παραμένει ότι ΠΑΝΤΑ οι πλούσιοι είναι λίγοι και οι φτωχοί και μικρομεσαίοι πολλοί. Άρα αν ψήφιζε κανείς σύμφωνα με τα συμφέροντά του ΠΟΤΕ δεν θα είχαν οι πλούσιοι την εξουσία. Και φυσικά θα έπαυαν να είναι πλούσιοι. Γιατί οι άλλοι πάντα ζητούν αναδιανομή του εισοδήματος και κοινωνική δικαιοσύνη, δηλαδή ισότητα (όπως στη Γαλλική Επανάσταση) . Επομένως η διατήρηση της οικονομικής και κοινωνικής της υπεροχής είναι αιτία ύπαρξης για την δεξιά. Και εξατομικεύοντας τα προβλήματα του κόσμου προσπαθεί να πάρει ένα τμήμα με το μέρος της – και τα καταφέρνει- με τη λογική «εσύ που έφαγες το αυγό» του γνωστού ανεκδότου. Παράλληλα διαφημίζει την πολιτική της σπέρνωντας την ελπίδα στο λαό να αποκτήσει και αυτός «κάτι» ως προσκωλλυόμενος της Δεξιάς και μάλιστα -εξειδικεύοντας – ως «γνωστός» του τάδε βουλευτή που μπορεί να «βοηθήσει». Δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις με κοινά συμφέροντα, δεν υπάρχουν οράματα για μια καλύτερη κοινωνία παρά μόνο το προσωπικό –μικρο-συμφέρον και η προσωπική ευημερία. Και μέσα από το ατομικό συμφέρον βελτιώνεται όλη η κοινωνία.
Η απλουστευτική αυτή φιλοσοφία έχει μεταφυσικές και αταβιστικές βάσεις. Είναι συνέχεια της θρησκευτικής σκέψης και ανθρώπινης ανάγκης να στηριχτεί σε κάτι ισχυρό και μεγάλο συνειδητοποιώντας πόσο αδύναμος και περαστικός είναι. Να αισθάνεται ισχυρός δίπλα σε έναν ισχυρό. Να παίρνει δύναμη από τη δύναμή του. Δεν είναι όλα τα δάκτυλα ίδια. Κάποιοι άνθρωποι είναι για μεγάλα πράγματα και πρέπει να ηγούνται και κάποιοι αδύναμοι – οι πολλοί- για λίγα και πρέπει να ακολουθούν. Ισότητα και ελευθερία στο μέτρο που δεν διαταράσσουν την κοινωνική γαλήνη. Τα άλλα είναι ψιλά γράμματα που δεν χρειάζεται κανείς να ψάχνει. Αυτή είναι η «λαϊκή» δεξιά. Συντηρητικοί άνθρωποι, ταλαιπωρημένοι πολλές φορές από τη ζωή που τους έκανε να παραδεχτούν τα παραπάνω «δόγματα» και να συνταχθούν υπό την ασφαλή σκέπη των –μη «λαϊκών»- δεξιών του Κολωνακίου.

Από την άλλη υπάρχει και το δικαίωμα στο όνειρο. Η ανάγκη να παλέψει κάποιος για τις ανάγκες του, για «πάρτι του» και όχι για κάποιους άλλους, να στηριχτεί στα δικά του πόδια τολμώντας να κοιτάξει την πραγματικότητα κατάματα Το που πραγματικά ανήκει. Ποιες είναι οι ανάγκες του και πώς θα διεκδικήσει να τις ικανοποιήσει. Τι υλικούς στόχους έχει στη ζωή που δεν θα τους πετύχει ποτέ. Θα πετύχει όμως έτσι την εσωτερική του ισορροπία. Την ουτοπία της απόλυτης ισότητας, την αταξική κοινωνία, την αδελφοσύνη (παλιά έκφραση) ως στόχο, ως προορισμό. Και συνεπώς δεν καταλαβαίνει γιατί «πρέπει» κάποιος να είναι εθνικιστής. Να αγαπάει δηλαδή την πατρίδα του – το αυτονόητο- αλλά ταυτόχρονα να αντιπαθεί την πατρίδα του άλλου και κατ’ επέκταση τη θρησκεία του, την κουλτούρα του και –τελικά- τον ίδιο το συνάνθρωπο. Εφ’ όσον βέβαια είναι φτωχός και δεν έχει κάτι να κερδίσει από αυτόν.
Μα, γίνονται αυτά τα πράγματα; Ξεχνάτε τον Στάλιν; Όχι βέβαια. Εδώ μιλάμε για ουτοπία, όχι για κοινωνικό καταναγκασμό.
Ξεχνάτε τις σφαγές του Εμφυλίου; Ναι τις ξεχνάμε. Κανείς δεν έχει κάνει πόλεμο –εμφύλιο ή μη- χωρίς θύματα, αθώα θύματα που βρέθηκαν από ατυχία στα γρανάζια της Ιστορίας και τους συνέτριψε. Αλλά τελικά αποδεικνύεται ότι από τους κομμουνιστές περίμεναν να χάσουν τα σπίτια τους κάποιοι αλλά τώρα τους τα παίρνει –μέσω Τραπεζών- χωρίς να το καταλάβουν. Ο άκρατος και υπερφίαλος κερδοσκοπικός τοξικός καπιταλισμός. Η Τρόικα και οι «ρεαλιστές» πολιτικοί. Που ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές. Ότι είναι όλοι ίδιοι και άρα δεν υπάρχει λόγος να ψάχνουμε για εναλλακτικές λύσεις.

Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν λύσεις και σύντομα θα αναδειχθούν στην Ευρώπη. Γιατί η μονοκρατορία του κερδοσκοπικού καπιταλισμού έχει ξεπεράσει κάθε όριο σκληρότητας προς τον πολίτη. Τα όριά της είναι πεπερασμένα και έρχονται όλο και πιο κοντά. Και κάποια στιγμή και στην Ελλάδα θα γίνει συνειδητό ποιο είναι το προσωπικό συμφέρον του πολίτη σε ένα σύστημα που δεν «τραβάει» άλλο.

Βασίλης Βασιλειάδης
Φοροτεχνικός